Radyoloji, X ışınları ve diğer görüntüleme yöntemlerinin tıpta teşhis ve tedavi amacıyla kullanılmasıdır.
Radyoloji iki ana bölümden oluşur :
X ışınları (Röntgen ışınları), 1895 yılında Wilhelm Conrad röntgen tarafından bulunmuştur. Röntgen veya X ışınlarının bulunmasından 20 yıl sonra uygulamada çok değişik metodlar bulunmuştur. 1912 yılında kimografi tekniği (iç organların hareketinin incelenmesi), 1930 yılında pyelografi veya ürografi tekniği (idrar yollarının filminin çekilmesi), 1939 yılında radyoizotoplar, 1947 yılında ise betatron ve radyoaktif kobalt bulunmuştur.
X-ışınları yüksek enerjili elektronların yavaşlatılması veya atomların iç yörüngelerindeki elektron geçişleri ile meydana gelen dalga boyları 0.1-100 Å arasında değişen elektromanyetik dalgalardır. Dalga boyları küçük, girginlik dereceleri fazla olan X-ışınına “sert X-ışını”, dalga boyları büyük, girginlik dereceleri az olan X-ışınına “yumuşak X-ışını” denir. Kristalografide 0.5-2.5 Å (yumuşak), radyolojide 0.5-1 Å (sert) dalga boylarındaki X-ışınları kullanılır.
( NOT : Ångström birimi kısaca Å olarak gösterilir ve 10 -10 m'ye eşittir. Diğer bir ifadeyle, 1 ångström santimetrenin yüz milyonda biridir. )
X ışınlarının frekansı görünür ışığın frekansından ortalama 1000 defa daha büyüktür ve X ışını fotonu (parçacığı) görülen ışığın fotonundan daha yüksek enerjiye sahiptir. x ışınlarını belirleyen iki temel özellik kısa dalga boyu ve yüksek enerjiye sahip olmalarıdır.
|
Radyoloji Nasıl Gelişti ? ( Radyoloji Tarihinin Kısa Bir Özeti ) |